Φλάουτο
Το φλάουτο, αν και τώρα είναι κατασκευασμένο από μέταλλο, θεωρείται μέλος της οικογένειας των ‘’ξύλινων’’ πνευστών.
Το σημερινό φλάουτο είναι αποτέλεσμα βελτιώσεων και τελειοποιήσεων που έγιναν στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα από τον Th. Boehm (1794-1881) ο οποίος εφευρίσκει το 1830 το ολοκληρωμένο σύστημα οπών και κλειδιών που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα . Το αρχικά ξύλινο αυτό όργανο κατασκευαζόταν κάποια εποχή από ελεφαντόδοντο ακόμη και από γυαλί. Από τις αρχές του 20ου αιώνα κατασκευάζονται οι πλαγίαυλοι από μέταλλο (σύγχρονο σπαστό φλάουτο) – κάποια μοντέλα δε είναι ασημένια ή χρυσά.
Ανήκει σε μια πανάρχαια οικογένεια μουσικών οργάνων, της οποίας ένας από τους κυριότερους πρώτους εκπροσώπους –ο αυλός- απαντάται στους αρχαίους Έλληνες, τους Εβραίους, τους Αιγύπτιους κι αργότερα τους Ρωμαίους. Με τα χρόνια, ο αυλός εξελίσσεται στο φλάουτο με ράμφος που παίζεται από το μουσικό σε ευθεία θέση, σε αντίθεση με το σημερινό φλάουτο, το οποίο παίζεται σε πλάγια.
Το φλάουτο, με τον καθαρό γλυκύτατο ήχο του είναι βασικότατο όργανο της συμφωνικής ορχήστρας καθώς είναι πολύ ευέλικτο και πολύ εύκολα μπορεί να παίξει γρήγορες νότες, αρπίσματα, κ.λπ.
Οι σημαντικότεροι συνθέτες που έγραψαν για το φλάουτο είναι οι: Βιβάλντι, Χέντελ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Ντεμπισί και ο Μπαχ που το ανέδειξε σαν σολιστικό όργανο.